Stroomboog is ongewoon spannend!

Schrijven personages zichzelf?
Voor de romantici onder ons: natuurlijk, dat is het geheim van de ware schrijver. Het beeld dat al in de steen zit.
Daar staan de nuchteren tegenover die zeggen: welnee, wat een onzin. Er is er maar één die bepaalt hoe een personage eruit ziet, zich gedraagt, zich ontwikkelt, en dat ben ik. Een kunst die je kunt oefenen door anderen te observeren en hun gedrag te verbinden aan het spel dat je met hen wilt opvoeren.
Bij het schrijven van Stroomboog ben ik uitgegaan van zes vertellende personages, verdeeld over twee generaties. Ik ben ze stuk voor stuk onder de huid gekropen. Maar waren die personages er dan al voordat ik zo intiem met ze werd?
Zou het om werkelijk bestaande personen gaan, dus om hun biografieën, dan zou dat laatste kloppen. Maar dat is hier niet het geval, althans, niet één op één. Natuurlijk is mijn waarneming van anderen, soms diep verzonken in allang vergeten gebeurtenissen, van invloed op hoe ik mijn personages samenstel. Maar ik verzin ze waar u bijstaat.
Toch, ergens, bestaan ze ook al uit zichzelf, hoe romantisch dat ook mag klinken. Ze komen regelrecht uit die gebieden in mijn geest die ik eigenlijk alleen bezoek wanneer ik schrijf. Of fantaseer. Of droom. Gebieden die dieptepsychologen aanduiden met paradoxale termen als Het Onbewuste, en zelfs Het Collectief Onbewuste. Goudmijnen voor elke kunstenaar en schrijven is een manier om daarin af te dalen.
Nog steeds kun je dan volhouden dat de schrijver degene is die uit de mijnschacht haalt wat van zijn gading is. Maar toen was er ineens zomaar nog een personage in mijn boek met een eigen vertelstem. En dat nog wel in de eerste persoon enkelvoud. Was ik dat dan zelf? Drong ik hier als schrijver stiekem zelf mijn eigen verhaal binnen? Nee, toch niet. Was het dan iemand van buitenaf die zich er weleens even mee ging bemoeien? Ook niet. De stem hoorde bij iemand die uit het verhaal zelf naar voren kwam. Dat was nog tot daar aan toe, maar het werd snel duidelijk dat deze persoon de regie overnam en dat ik niks meer had in te brengen. Wie had daar de euvele moed de leiding van mij over te nemen!
Achteraf vraag ik me af of niet ook de invloed van de mythe van Isis en Osiris, die ik als onderstroom voor Stroomboog heb gekozen, hier een rol in heeft gespeeld. En of de verbinding van die mythe aan hoe we er tegenwoordig voorstaan niet sterker is dan ik zelf kon bedenken. Hoe dit ook zij, laat ik het maar toegeven: ik werd verrast door een personage dat zichzelf schreef. En dat maakt Stroomboog ongewoon spannend!