Epiloog wordt proloog: de gedroomde carrière van een geschrapte passage

Stroomboog had in het manuscript een epiloog die in de redactiefase sneuvelde. Wat daar nog werd verteld, leek afbreuk te doen aan de heftige scènes waar het boek mee eindigt. Bovendien zitten er in het verhaal voldoende aanwijzingen om zelf te bedenken hoe dat verder gaat. Een schrijver hoeft niet alles op te schrijven. Maar net als de lezer over wat hij heeft gelezen, denkt de schrijver ook nog wel eens na over wat hij heeft geschreven. Zeker over Stroomboog, omdat ik daar de confrontatie met de mythe van Isis en Osiris ben aangegaan, en dat is nu eenmaal anders dan alleen de confrontatie aangaan met jezelf. En nu denk ik, als er een herdruk komt, dat ik mijn uitgever zal vragen die geschrapte epiloog alsnog weer in te voegen, maar dan als proloog. Voor wie nu nieuwsgierig is naar de inhoud daarvan:

PROLOOG
Een straatveger loopt vroeg in de ochtend met zijn waterkarretje over het nog lege Placa del Rei, het koningsplein in het oude centrum van Barcelona. Een jonge vrouw en haar zoontje steken vanaf de andere kant het plein over. De man in zijn groene broek en gele voorschoot richt zijn waterslang van hen weg, zodat er geen vuil tegen hun blote benen opspat. Het jongetje wijst zijn moeder op het vreemde hoofddeksel dat hij draagt, een mandarijnenhoed met een half vergane pauwenveer en verbleekte rode linten. De vrouw glimlacht verontschuldigend. Alcalde Chino, de Chinese burgemeester, zoals zijn collega straatvegers hem noemen, glimlacht vriendelijk terug. Terwijl ze hem voorbijlopen hoort hij haar zachtjes neuriën. Het jongetje kijkt nog een keer naar hem om en zwaait. Zijn ogen vangen het zonlicht en weerkaatsen het, de natte tegels van het plein gaan ervan blinken.