Schrijven vergt geduld

Wat ben jij toch productief, zei iemand mij laatst. Je nieuwe roman, Wat kan ons gebeuren, verschijnt in september, er staat weer een artikel in de serie gesprekken met kunstenaars uit Amsterdam Oost online, je theaterstuk De Solse van het Solse gat is uitgebracht door de Toneelcentrale. Het lijkt wel of je het allemaal zo uit je mouw schudt. Niets is minder waar. In het gesprek met Eddy Posthuma de Boer, het meest recente in de serie Voor Plato's grot, zegt hij ergens: denken zonder mijn camera is denken dat verloren gaat. Ik heb me afgevraagd of dit ook geldt voor denken zonder pen. Misschien wel, maar dan met de nuancering dat het denken een proces is waarvan de uitkomst maar een deel vormt, namelijk dat deel wat overblijft na het vele schrappen. Ook die ene bijzondere foto is een keus uit het vele geschoten materiaal. Hoe vaak heb ik met mijn pen op papier niet het verkeerde spoor gevolgd dat slechts leidde tot manuscripten die net zo lang werden afgewezen tot ik wel moest toegeven dat ze niet goed waren. Als ik er nu op terugkijk ben ik zo meer dan veertien jaar bezig geweest aan de roman die nu eindelijk uitkomt. In vele versies waarbij ik steeds dacht: deze is het. En die was het dan toch niet. Kon ik weer opnieuw beginnen. Maar wel met wat ik al had, al moest dat anders. Een rijpingsproces, een keuzeproces, niet zozeer uit wat anders moest als wel uit wat verder ontwikkeld werd. Een schrijver mag geen haast hebben. Schrijven vergt geduld.