Wie vleugels heeft opent met een proloog, maar zou dat niet beter een epiloog kunnen zijn? De proloog kan namelijk ook, zoals een recensent op Bol.com opmerkt, worden gelezen als een prachtig slot. De meningen bij lezers hierover zijn verdeeld. Bianca Brummelhuis vat dat in haar recensie op Drukinkt heel goed als volgt samen:
"In de proloog schemert het dramatische einde van het boek al flink door. Dat kun je vervelend vinden, maar het zorgt wel dat je het hele boek lang een onderhuidse spanning voelt. Er hangt een sfeer van naderend onheil over het verhaal."
Zo heb ik dat natuurlijk ook bedoeld, maar ik had nog een reden om voor een proloog te kiezen in plaats van een epiloog. Het hele boek is in de ik-vorm geschreven, behalve de proloog. Daardoor zit je als lezer helemaal in het hoofd van deze "ik". En daar wilde ik het boek ook laten eindigen. Ik hoop, om mijn collega schrijver Roelof Broekman te citeren, "dat iedereen aanvoelt dat ze even terug moeten naar de proloog als ze het uit hebben." En dan is de proloog dus de epiloog.
"In de proloog schemert het dramatische einde van het boek al flink door. Dat kun je vervelend vinden, maar het zorgt wel dat je het hele boek lang een onderhuidse spanning voelt. Er hangt een sfeer van naderend onheil over het verhaal."
Zo heb ik dat natuurlijk ook bedoeld, maar ik had nog een reden om voor een proloog te kiezen in plaats van een epiloog. Het hele boek is in de ik-vorm geschreven, behalve de proloog. Daardoor zit je als lezer helemaal in het hoofd van deze "ik". En daar wilde ik het boek ook laten eindigen. Ik hoop, om mijn collega schrijver Roelof Broekman te citeren, "dat iedereen aanvoelt dat ze even terug moeten naar de proloog als ze het uit hebben." En dan is de proloog dus de epiloog.