Mijn fiets had het zwaar te verduren over de steentjes van de Dam, alles wat maar even los zat rammelde, maar zelf zat ik mooi en stevig rechtop in het zadel. Ik was heel tevreden over de bijenkomst met zes medeauteurs van De Brouwerij/Brainbooks. Aan mijn stuur hing een tas van reisboekhandel Evenaar vol boeken van mijn collega's en de spiksplinternieuwe brochure, allemaal cadeau gekregen van onze uitgeefster die de hele middag glunderend in ons midden had gezeten. Alles die middag was van hoge kwaliteit geweest, alleen de hengsels van de tas die Marre van Dantzig mij had meegegeven bleken al die kwaliteit niet goed aan te kunnen. Ze hadden het gerammel op de Dam overleefd, ze hadden hun lijden daar in stilte gedragen, ik had er niets van gemerkt. Maar in de Nieuwe Hoogstraat ging het mis, bij het eerste kuiltje in de weg scheurden ze jammerend af, de boeken en de brochure belandden met een dramatische klap op het geteerde wegdek. Zoveel literatuur ineens op straat! Een gothic young adult stel schoot te hulp, ze hielpen me de boeken oprapen en legden de brochure er in mijn armen liefdevol bovenop. De boeken waren volledig intact, dat zegt iets over de kwaliteit van alleen al hun buitenkant! 'Lezen jullie weleens?' vroeg ik de jongelui. 'Dan mag je een van deze meesterwerken gratis mee naar huis nemen!' Maar nee, ze bedankten beleefd, ze lazen niet. Wel wezen ze me er nog op dat ik met het gescheurde tasje zo niet verder kon. Misschien kon ik een plastic tas vragen in de winkel naast mij? Ik volgde hun raad en stond een moment later voor de toonbank van een zaak in exotische artikelen. De bediende gaf me uit eigen voorraad een AH-tas, waar vermoedelijk zijn boodschappen voor de lunch in hadden gezeten. 'Houdt u dan van lezen?' vroeg ik hoopvol. 'Ik kon deze boeken net nog aan de straatstenen kwijt, dat zegt toch wat! Aan u geef ik er graag één cadeau!' Hij bekeek mijn handeltje meewarig glimlachend. 'Ik lees alleen als het over wietplantages gaat,' verklaarde hij met een zekere trots. 'Verder ben ik niet in lezen geïnteresseerd.' Evengoed toch blij met mijn tas liep ik naar de uitgang. Daar bedacht ik me. 'Wilt u meer of minder wietplantages?' Het gezicht van de winkelbediende klaarde op. 'Meer meer meer!' riep hij. 'Dan gaan we daar voor zorgen,' zei ik.
3 Comments
Hans Kooij
3/27/2014 07:47:40 pm
Meer, meer.. Alsof ik even bij je achterop de fiets zat......
Reply
Gerrit Hoogstraaten
3/29/2014 09:47:45 pm
Dank je wel!
Reply
Leave a Reply. |
auteur, scenarioschrijver, regisseur van eigen werken over het algemeen een vrolijk persoon Archives
April 2018
Categories |